روشها و مراحل ساخت لاستيك

حدود سالهاي 1870، مادة جديدي به نام سلولوييد در بازار تجارت ظاهر شد. اين ماده مي توانست نرم شود، حالت بخ خود گيرد، وپيچيده ترين شكلها را براحتي به دست آورد. سلولوييد محصول آزمايشگاههاي شيميدانها بود و از سنتز دو مادة طبيعي سلولوز و كافور به دست آمد.

طي سي سال، سلولوييد تنها نمايندة محصولات سنتزي بود كه به عنوان مادة اوليه براي ساخت وسايل به كار گرفته مي شد. البته وقتي به عقب بر مي گرديم، اين امر تا اندازه اي عجيب به نظر مي رسد. حدود سالهاي 1900، توليد صنعتي گالاليت از كازيين و فرمالدهيد پديدار شد. بهاي تما شدة اين ماده تا حدود سالهاي 1922 بالا بود و بدين ترتيب كاربرد آن را محدود مي ساخت.

در سال 1907، باكلند[1] از فنون و فرمالدهيد رزين تراكمي به نام باكليت، (مأخوذ از نام سازندة آن) با خواص مشابه خواص صمغ لاكي، تهيه كرد و با ابهام پيش بيني كرد كه سلولوييد و گالاليت تنها موادي نيستند كه شيميدان ميتواند در آزمايشگاه خود آنها را بسازد و سپس با استفاده از چنين مواد اوليه اي، درمقياس صنعتي، به مجموعة مواد مناسب براي ساخت محصولا كاملا منتفاوت برسد.

لاستيكهاي سنتزي( به نام كشپارها نيز معروفند ) اين مواد كشسان مي باشند يعني، داراي اين خصايت هستند كه پس از رفع فشار يا انقباضي كه بر آنها اعمال شده است مجدداً شكل اولية خود را به دست آورند.

[1]- Baekeland